Om 9:00 uur samen met mijn schoonmoeder zit ik met buikpijn boven op de Alpe d'Huez.
Mijn man Henny is op de fiets naar boven met meerder verloren geliefden achterop.
Zal hij het halen? En hoe zal hij het halen?
Hij heeft ongelofelijk fanatiek getraind, sponsors geworven en emotionele stukken over zichzelf geschreven. Stond met zijn verhaal in het Haarlems Dagblad, in de Coetsewand en in het krantje van Athlon Car Lease. De voorbereidingen gingen uitstekend totdat begin April een knie blessure optrad die alleen kon genezen door rust. Maar ja dat was geen optie.
En opgeven ook niet!
Daarom ging hij door! Door de pijn heen blijven trainen. Dat viel niet mee: Ambities bij stellen, schuld gevoel richting sponsors en door trainen met pijn.
Het was zwaar en het word nog zwaarder.
Begin mei werd hij boventallig verklaard. Dit leverde slapeloze nachten op en het vrat energie. Genoeg redenen om even wat kalmer aan te doen.
Maar dat is geen optie, want opgeven is geen optie. De berg moet worden verslagen.
Met buikpijn dus daarom...
Zal hij het halen... en hoe?
Kijk daar komt hij aan.
Hij heeft het gehaald en hoe!
"Het gaat goed", zegt hij "ik ga nog een keer"
M'n buikpijn is weg, de tranen terug!
Wat zijn we trots: He did it!
Ter nagedachtenis aan: Wiel, Feia en Bob en kleine Henny in het ziekenhuis
Geschreven door: Geke Pruppers-Kootstra
Mijn man Henny is op de fiets naar boven met meerder verloren geliefden achterop.
Zal hij het halen? En hoe zal hij het halen?
Hij heeft ongelofelijk fanatiek getraind, sponsors geworven en emotionele stukken over zichzelf geschreven. Stond met zijn verhaal in het Haarlems Dagblad, in de Coetsewand en in het krantje van Athlon Car Lease. De voorbereidingen gingen uitstekend totdat begin April een knie blessure optrad die alleen kon genezen door rust. Maar ja dat was geen optie.
En opgeven ook niet!
Daarom ging hij door! Door de pijn heen blijven trainen. Dat viel niet mee: Ambities bij stellen, schuld gevoel richting sponsors en door trainen met pijn.
Het was zwaar en het word nog zwaarder.
Begin mei werd hij boventallig verklaard. Dit leverde slapeloze nachten op en het vrat energie. Genoeg redenen om even wat kalmer aan te doen.
Maar dat is geen optie, want opgeven is geen optie. De berg moet worden verslagen.
Met buikpijn dus daarom...
Zal hij het halen... en hoe?
Kijk daar komt hij aan.
Hij heeft het gehaald en hoe!
"Het gaat goed", zegt hij "ik ga nog een keer"
M'n buikpijn is weg, de tranen terug!
Wat zijn we trots: He did it!
Ter nagedachtenis aan: Wiel, Feia en Bob en kleine Henny in het ziekenhuis
Geschreven door: Geke Pruppers-Kootstra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten